فرازهای جالب از تاریخچه موز

یکی از اولین اروپایی هایی که طعم موز را درک کرد اسکندر مقدونی بود. در سال 327 قبل از میلاد، فرمانده بزرگ در طول لشکرکشی به هند طعم یک میوه عجیب و غریب را چشید و طبق افسانه بسیار خوشحال شد.

ده‌ها گونه موز در هند کشت می‌شد، قدیمی‌ترین ذکر این گیاه در متون بودایی باستانی به قرن ششم قبل از میلاد می‌رسد. اولین مزارع گیاهان چند ساله از خانواده موز در حدود قرن دوم قبل از میلاد در چین ظاهر شد. از چین و هند، راهپیمایی پیروزمندانه این گیاه در سایر کشورهای آسیایی آغاز شد. تاجران برده و شکارچیان عاج عاج، موز را به آفریقا آوردند، جایی که این گیاه ریشه دوانید و چنان گسترده شد که افسانه منشأ آفریقایی موز تا به امروز ادامه دارد.

در آغاز قرن پانزدهم، استعمارگران پرتغالی موز را به جزایر قناری و سپس به دنیای جدید آوردند. راهب فرانسیسکن توماسو دی برلانگا، اسقف اعظم آینده پاناما، اولین مزرعه موز را در نزدیکی صومعه خود در جزیره سانتو دومینگو در دریای کارائیب در سال 1516 تأسیس کرد. با این حال، موز فقط به بردگان و گاوها تغذیه می شد، فاتحان از میوه پلبی که قبلاً در سراسر آمریکای مرکزی پخش شده بود، نمی خوردند.

تا سال 1866، موز برای ساکنان آمریکای شمالی و اروپا ناشناخته باقی ماند. مسافرانی که از کشورهای موز دیدن کرده‌اند، با هیجان در مورد میوه‌ای شگفت‌انگیز، شیرین مانند شکر و سیرکننده مانند نان صحبت می‌کردند، اما موز برای حمل و نقل نامناسب تلقی می‌شد، زیرا حتی قبل از اینکه بتواند در امتداد آفرود استوایی به نزدیک‌ترین بندر دریایی کشیده شود، رسیده بود.

و باز هم مهاجران اروپای شرقی به کمک استعمارگران تنبل آمدند. هنوز معلوم نیست اگر دو مهاجر – سامویل ژمورای و مینور کیث – نبود انقلاب موز چقدر به تعویق می افتاد.

آنها پس از بازدید از آمریکای لاتین و قدردانی از ویژگی های تجاری یک محصول کشاورزی بی تکلف که در تمام طول سال محصول می دهد، وام بانکی دریافت کردند و شروع به ایجاد مسیرهای ارتباطی کردند. ابتدا جنگل‌های تسخیرناپذیر کاستاریکا و اکوادور با شبکه‌ای از راه‌آهن‌های باریک و سپس سرزمین‌های غول‌پیکر کلمبیا، پاناما، هندوراس و گواتمالا امروزی پوشیده شدند.

اولین نمایش آمریکایی موز برای مردم در سال 1876 در فیلادلفیا و در نمایشگاهی به مناسبت صدمین سالگرد استقلال ایالات متحده برگزار شد.  هر میوه در کاغذ مومی پیچیده شده بود و قیمت آن 10 سنت بود – مانند یک لیتر شیر یا یک لیوان آبجو. به زودی، تمام آمریکای شمالی روی موز “کاشته” شد: تنها چهار سال پس از نمایشگاه، ایالات متحده 16 میلیون “شکوفه موز” وارد کرد.

این به اصطلاح “شکوفه های موز” بود که تا دهه پنجاه قرن بیستم یک واحد اندازه گیری در تجارت موز باقی ماند. در یک “گل آذین” استاندارد – یا به طور دقیق تر، یک تنه بزرگ پر از خوشه های موز – باید حداقل سیصد میوه وجود داشته باشد. در سال 1951، “گل آذین” با یک جعبه تخت هجده کیلوگرمی جایگزین شد که تا به امروز بسته بندی استاندارد باقی مانده است.

در همین حال، آمریکای لاتین گرفتار تب موز واقعی شد. میوه های استوایی که زمانی توسط فاتحان معرفی شدند، تبدیل به نجاتی برای قاره آمریکای لاتین شدند. در دورافتاده ترین و فراموش شده ترین زوایای خدا، مزارع شکسته شد، خطوط برق و تلگراف کشیده شد، مدارس برای کودکان، مغازه ها و بارها باز شد.  در سال 1899، پرورش دهندگان موز از آمریکای لاتین ادغام شدند و شرکت موز متحد را تشکیل دادند. این شرکت تا به امروز بزرگترین صادر کننده موز در جهان است – آنها با نام تجاری “چکیتا” فروخته می شوند.